Od samego początku ciąży nastawiałam się na poród naturalny.. Starałam się do niego przygotować..Nie bałam się bólu stwierdziłam , że dla mojego ukochanego szkraba wszystko zniosę.. Marcel w brzuchu figlował , trudno było za nim nadążyć. Prawie na każdej wizycie inne położenie. Już w początkowych miesiącach ciąży usłyszałam od Pani doktor prowadzącej : pośladki , ale to się jeszcze wiele razy zmieni , jest czas. Na kolejnych wizytach szkrab zmieniał położenie na prawidłowe więc szykowałam się na poród naturalny. Kilka tygodni przed rozwiązaniem obserwujemy smyka na USG  i co? Miednicowe położenie zupełne . Nóżki w dole mocno zgięte i ściśnięte a główka wyczuwalna pod moimi żebrami nie prawidłowe ułożenie do porodu. W 32 tygodniu ciąży dziecko powinno być prawidłowo odwrócone główką do dołu później jest coraz ciężej mu się odwrócić bo maluch jest za duży. Ja byłam w 35 tygodniu i nadal pośladki.  , wtedy zapadła decyzja Pani doktor : cesarka , nie odwróci się , jest za duży. Jakie są powody ułożenia miednicowego ? Czasami tak się po prostu dzieje . Powodem może być większa ilość płynu owodniowego. Dziecko jest ruchliwe , obraca się , fika  . W moim przypadku ciąża rozwijała się prawidłowo , żadnych chorób , problemów. Poród naturalny przy ułożeniu pośladkowym jest obarczony dużym ryzykiem , lekarz nie powinien się na niego godzić zwłaszcza gdy maluch tak jak mój duży i była to pierwsza ciąża. Decyzja zapadła.. za tydzień dokładnie w 38 tygodniu miałam mieć cesarkę nie można było dopuścić do bóli i do tego by maluch chciał sam się wydostać. Miałam uważać i być czujna w razie czego zawitać do szpitala. Nic się nie działo nadszedł ten dzień..był to wielki czwartek z samego rana leżałam na stole operacyjnym. Nie bałam się , naprawdę wcale. Przygotowałam się na to , że wytrzymam wszystko. Dam radę zobaczę mojego aniołka. Wokół mnie grono położnych lekarze . Najpierw dostałam znieczulenie w kręgosłup małe ukłucie nie mogłam ani drgnąć bo trzeba było by kłuć jeszcze raz. Zaczynało działać nie czułam nóg. Nie czułam nacinania potem takie dziwne uczucie rozrywania kilka sekund bólu do zniesienia i słyszałam , że za chwilę zobaczę synka jaka byłam szczęśliwa. Ile ja na niego czekałam..Położne zagadywały , lekarze robili swoje poczułam jak naciskają na brzuch nie mogłam złapać oddechu i za chwilę go ujrzałam. Cały w mazi taki słodki malutki mój kochany szkrab. Płakał a ja razem z nim ze szczęścia. Nie czułam zaszywania , nic więcej. Lekarz zabrał małego a mnie zawieźli na salę. Znieczulenie puszczało było mi zimno , trzęsłam się , to normalne objawy w moim przypadku był to jeszcze szok , wszystkie emocje . Musiałam leżeć bez podnoszenia głowy po 7 godzinach mogłam pierwszy raz wstać. Próbowałam ból naprawdę silny ale do przeżycia. Nie umiałam ustać a nogach , rana rwała tak mocno ją czułam . Położne pomagały mówiły żeby próbować chodzić najlepiej wyprostowanym bo rana źle się będzie zrastać. Próbowałam , dałam radę z godziny na godzinę było lepiej a gdy miałam obok małego to  już w ogóle bólu nie czułam. Cesarkę wspominam dobrze nie było aż tak strasznie ;)

Rana po cesarce - Wcale nie szpeci! Nacięcie jest małe. W tych czasach nie nacina się już na brzuchu . Rana z czasem blednie zrasta się i jest mało wyczuwalne. Nie stosowałam maści według zaleceń lekarki stwierdziła , że natłuszczaniem będzie się dłużej goić a tak szybko sama zblednie. Przemywałam ranę wodą , osuszałam ręcznikiem. Pielęgnacja i higiena jest bardzo ważna. Przez pierwsze miesiące nosiłam luźne w gumce spodnie by nie uciskały.