Za kulisami my w naszej codzienności czasem zaszywający się w ulubionych miejscach na dłużej.  Ciesząc się wspólnie chwilami.. Często biegnący szukając urozmaicenia , przygody . Prawie nierozłączni w rutynie , zawsze razem.. Z Marckiem nie można się nudzić , siedzieć w miejscu czy się nie śmiać to żywe srebro i urodzony optymista. Wcześnie rano zaspany wita mnie szerokim uśmieszkiem nie ważne jaka pogoda za oknem nawet po nie przespanej noce gdy dokucza ból ząbkowania albo choroba. Zawsze jest pogodny. Tą energię i siłę czerpie od niego ;) Gnam do pracy planując nasze popołudnie . Siedząc w biurze zawalona papierkową robotą w telefonie słyszę radosne wołanie mama! od razu się rozczulam dostaje pozytywnego kopa do działania . Wszystko idzie mi szybciej i sprawniej . Nieraz zabieram go ze sobą nie zdarza się to często  bo ostatnia jego wizyta skończyła się , źle dla biurowych sprzętów. Marcek próbował roznieść moje stanowisko pracy;) Przy nim nie zrobiła bym nic . Kilka dni temu jednak udało się połączyć obowiązki zawodowe z przyjemnością i wielką radością dla niego. Mogłam mu zafundować fajny wypad Marcek czekał na swoją pierwszą piaskownicę. Gdy wreszcie zamieszkała w ogrodzie wybraliśmy się w podróż w poszukiwaniu piasku do niej. Zabrałam go na plac żwirowni gdzie wydobywa się piasek. Okazały teren wielkie doły , maszyny , koparki masa sprzętu . Jego mina ? bezcenna a radość ogromna. Tak się zachwycał biegał przewracał szalał . Sama byłam pod wrażeniem było jak na pustyni i jakie efekty specjalne . Marcek biegał jak szalony piasku miał pod dostatkiem , razem przyglądaliśmy się pracy maszyn i ludzi. Miał tyle wrażeń  była to dla niego niezwykła przygoda. Fajnie było zobaczyć takie prace z bliska poznać to miejsce a ile piasku mamy teraz ! ;) Taka wycieczka w godzinach pracy oby częściej! Marcelowi bardzo się podobało.  Po godzinach  pracy biegam za nim z aparatem uwieczniam nasze chwile , realizuje pomysły na posty składam w jedną całość myślę o nowych przy okazji pilnuję by nic nie zbroił. Zdarza się , że brakuje czasu albo padamy wcześniej zmęczeni . Następnego dnia jest pełna mobilizacja do działania dla was naszych czytelników chcemy wam tyle przekazać! Zaciekawić oderwać od obowiązków , pomóc dzieląc się doświadczeniem , po prostu być z wami bo tak się już do was przyzwyczailiśmy ! Nie wyobrażam sobie was zostawić skończyć z blogiem gdy tyle pomysłów do zrealizowania ,  tak wiele do przekazania mamy wam jeszcze. Póki co udaje się wszystko ze sobą pogodzić , już wkrótce kolejne zmiany będzie się działo ;)

 Nie sądziłam , że powrót do pracy może być aż tak trudny.. Czas dłuży się w nieskończoność a na moim stanowisku to tylko 5 godzin za biurkiem  i ten komfort , że kiedy potrzebuję mogę się urwać. Niby nie dużo , ale jak na początek zbyt wiele. Pierwsze dni były naprawdę ciężkie dla mnie.. Jechałam do biura i już myślałam o małym. Nie wiedziałam jak wytrzymam te kilka godzin i co zrobię by ten czas upłynął jak najszybciej.. Od urodzenia każdy dzień noc bez rozłąki cały czas razem.. Tak przyzwyczaiłam się do naszego  rytmu dnia , od samego rana robiąc wszystko razem a teraz gdy mój ukochany bohater się budzi mama wychodzi już z domu. Jak mu się spało? Czy zjadł swoje śniadanko? co robi ? tyle pytań w głowie i telefony do domu. Pierwsza rozłąka była straszna. Bałam się , że zrezygnuję. Nie byłam pewna czy to już dobry czas by wracać na stałe. Chciałam jeszcze z tym poczekać wrócić do domu być z moim szkrabem jeszcze dłużej , ale z drugiej strony zadawałam sobie pytanie jak nie teraz to kiedy? Później będzie jeszcze gorzej przedszkole Marcek pójdzie w swoje towarzystwo szybko przyzwyczai a mama nadał będzie szalała z tęsknoty.  Wytrwałam , choć dalej gdy tylko wszystko ogarnę i mogę mknę do niego jak najprędzej się da. Nie ma chwili bym nie myślała o tobie synku.. Niby jestem zajęta , ale moje myśli są z nim cały czas. Nie mam się o co martwić bo przecież jest pod opieką ukochanej babci a ja tak za wami tęsknie bo przecież przez tyle miesięcy każdy dzień był nasz wspólny nasze wypady zabawy wspólne posiłki , nie sądziłam , że urlop macierzyński tak szybko przeminie choć strach o rozłąkę był.. Gdy wracam do domu Marcek mnie nie opuszcza na krok do wieczora i pilnuje czy nie wychodzę gdzieś. Ja staram się być wtedy tylko dla niego wiem , że następnego dnia będzie mi żal wychodzić za nim wstanie , ale wiem , że za niedługo wrócę przytulę go uściskam poszalejemy razem na dworze i to daje mi kopa w pracy . Nie mogę się doczekać południa bo pofrunę do niego a on widząc mnie w drzwiach z uśmiechem wykrzyczy "mama" i rzuci się na mnie. Wracając do pracy ważne jest by dać sobie czas powoli stopniowo nie rzucać się na głęboką wodę z pełnym wymiarem godzin jeśli czujesz , że nie dasz rady zacznij od paru godzin choć same wiemy , że w dzisiejszych czasach nie my o tym decydujemy. Staraj się nastawiać pozytywnie myśl o tym , że już nie długo będziecie razem. Znajduj sobie więcej zajęć by czas mijał jeszcze szybciej i bo  nie zwariujesz zadręczając się myślami.

Tak niewiele potrzeba by przenieść się do bajkowego świata , który na chwilę może dla nas ożyć . Jest na wyciągnięcie ręki dzięki żywym lustracjom i rozkładance , która daje efekt 3D . Ruchome elementy dodają magii tej bajce , ilustracje są przepiękne. Razem z nią odpływamy..Tego nie znajdziemy w dzisiejszych książeczkach dla dzieci. Stare bajki i baśnie to klasyka wiele nowości im nie dorówna. Tą , którą wam przedstawię jest dla mnie niezwykle cenna wychowała się na niej Marcela babcia potem ja i moje rodzeństwo dziś czytam ją swojemu synkowi kto by pomyślał , że przetrwa tyle lat? Dziś nie wygląda zbyt dobrze cóż  nie oszczędzaliśmy jej w dzieciństwie :) Nie dawno wyciągnęłam ją z komody i pokazałam Marcelowi wróciły wspomnienia. Przenieśliśmy się razem do bajkowej krainy... postanowiłam , że zabiorę tam i was pokażę jak wyglądały dawne bajki i jaki klimat stwarzały . Przedstawiam wam  bajkę "Kot w butach" wyd . 1973 r. Praga.

Patrze na mojego urwisa biegającego po łące... Przewraca się , wstaje , tarza w trawie figle nie mają końca. Szeroki uśmiech nie znika z jego twarzy a oczy błyszczą . Słyszę piski tak wyraża swój zachwyt. Rozkłada ręce , krzyczy mama! tak jakby chciał mi powiedzieć zobacz jak tu jest pięknie! Marcek uwielbia obcować z przyrodą wręcz kocha przebywać na świeżym powietrzu. Pozwalam mu wtedy na swawole . Wszystko dookoła tak bardzo go interesuje , potrafi przez godzinę siedzieć na trawie i patrzeć na kwiaty przygląda się wszystkiemu co go otacza. Poznaje przez dotyk. Zabawki mogą wtedy nie istnieć  zresztą Marcek to dziecko , które ma tylko grono ulubionych innych nie zauważa. Mimika jego twarzy czasem mnie rozbraja jest poważny, zamyślony nie uśmiechnie się na zawołanie. Jednym z jego ulubionych zajęć na łące , którą mamy obok domu jest zrywanie mleczy rzucanie ich za siebie i polowanie na następne. Jaka to frajda! rozczulona mogę patrzeć godzinami na niego to tak wielka radość widząc go szczęśliwego. Nie wyobrażam sobie zabronić dziecku biegać po podwórzu łące prowadzić je za rękę przy nodze i panikować ile tu niebezpieczeństw! Przewrażliwieni rodzice nie zdają sobie sprawy z tego ile zabierają maluchom radości wprowadzając rygor przez własny nie uzasadniony strach sprawiają , że dziecko chce uciec i coś zmajstrować  bo ma dość ciągłej kontroli i musztry. W zabawie na podwórzu widzą masę negatywów bo przecież dziecko się ubrudzi , upadnie , może coś sobie zrobi a może naje się trawy?  Skąd u nich ta panika i nadwrażliwość? Dzieci potrzebują swobody , dajcie dziecku radość dajcie mu być dzieckiem . Szczęśliwym z tego , że może sam pobiegać coś zerwać na chwilę uciec. Nie zostawiam Marcka samego jestem obok obserwuje ale nie trzymam na tzw . smyczy. Drodzy rodzice pozwólmy dzieciom poznawać ten świat bez ciągłych zakazów. Nie chodzi o to by dać sobie wejść na głowę czy pozwolić absolutnie na wszystko ale dajmy poznać im skutki swoich czynów to dla nich nauka.

W królestwie zabawek na co dzień sam w swojej przestrzeni chodzę już swoimi ścieżkami .. Nie tam gdzie zaprowadzę  go ja bo odkąd mój mały bohater nauczył się chodzić ma swoje ulubione zakamarki w domu i co nie dawno udało mi się odkryć swoje schowki na zabawki , kuchenne akcesoria , domowe dekoracje.. Spryciarz pamięta gdzie chowa swoje skarby , upatrzył sobie kilka miejsc w domu w których chce przebywać  biegnie do nich każdego dnia.. Gdy tam zaglądam nie ma pełnej swawoli bo kończy się topienie kosmetyków w wannie , wyciąganie różności z kosza i próby ich posmakowania. Mały gentleman wychodzi i biegnie przed siebie szukać innych nie dozwolonych przygód.. Rozrzucone zabawki omija szerokim łukiem bo dookoła tyle ciekawszych interesujących  rzeczy dopóki nie odwiedza go kuzyn i nie zaczyna układać jego klocków.. Zaczyna się pierwsza bitwa dwóch jedynaków! Kacper starszy od Marcela o 4 lata dzielny przedszkolak i mistrz ciętej riposty nieraz potrafi zwalić z nóg swoim tekstami. Marcel od jakiegoś czasu jest nim zafascynowany  różnica wieku dość duża jakiś czas temu zbyt duża by razem odrobinę poszaleć. Dawne wspólne spędzanie czasu z Kacprem ograniczało się do tego , że obaj siedzieli w różnych pokojach domu robili co innego tak jakby byli dla siebie nie widoczni a dziś ? Marcel oka z niego nie spuszcza.  Pierwszy przełomowy krok w relacjach nastąpił dosyć nie dawno wspólna Wielkanoc prezenty całe Święta spędzane razem. Dorośli zajęci sobą pogaduchami przy kawie a dzieciaki przy prezentach..W pewnej chwili patrzę Marcel leci na podłogę popchnięty halo nie panikujmy! Obserwuję dalej  podnosi się sam rusza w stronę Kacpra wyrywa mu samochód i ucieka. Chwilę później zaczynają się razem bawić goniąc się nawzajem. Jakiś czas później są już kompanami dzielą się zabawkami , chowają się po domu Kacpi podaje Marcelowi rękę gdy upadnie. Szczerzą się na swój widok a jeszcze nie dawno Marcek był typem samotnika na obcych reagował często płaczem w towarzystwie innych dzieci trzymał się kurczowo teraz wraz z rozwojem zaczęło go bardziej interesować otoczenie i towarzystwo innych . Częste wizyty u kuzynostwa sprawiają , że stał się odważniejszy. Nie da sobie wejść na głowę potrafi walczyć o swoje , ale również się dzielić. Nie ma już wstydu jest zainteresowanie , zabawa choć jeszcze nie wiele mówi dogadują się nieźle a starszy kuzyn jest jego  nauczycielem . Marcel uczy od niego wielu rzeczy i stara się go naśladować. Dzieciaki rozumieją się bez słów dla nich samo towarzystwo jest frajdą . Wystarczą gesty , obserwacja w ten sposób się ze sobą komunikują . Poznają , zbliżają . Ważne jest by nie zamykać malucha przed innymi należy przyzwyczajać malucha od samego początku do towarzystwa by w przyszłości umiał odnaleźć się w społeczeństwie . Nie bał się rówieśników . Oczywiście wiele zależy od cech charakteru jedne dzieci są bardziej wstydliwe drugie odważne nie należy nic robić na siłę ale stopniowe przyzwyczajenie do kontaktu z innymi znacznie ułatwi sprawę .